Gesprek over niks

10-10-2015

Gisteren heb ik mij weer eens laten verleiden tot het voeren van een gesprek op Twitter over Religie. Nu ben ik vrij van enige specifieke geloofsrichting opgevoed, dus ik vlei me met de gedachte dat ik daar redelijk open over kan praten. De opvattingen van mijn gespreksgenoten waren echter zo stellig geformuleerd, dat ik al heel snel wist dat van een open discussie geen sprake kon zijn.

Hoe komt dat? Allereerst is het voor een gesprek essentieel dat beide partijen bereid zijn om de conversatie aan te gaan. Dat betekent dat zij bereid zijn naar elkaar te luisteren en ook werkelijk te horen wat de ander zegt. Om te proeven wat die ander precies bedoelt. Om te reageren op argumenten en die tegen elkaar af te wegen. In ons geval waren we helemaal niet bereid om echt te luisteren naar de argumenten van de ander. Ons doel was om te overtuigen. Onze mening was de beste, en we zochten naarstig naar bewijzen die de ander over de streep zouden moeten trekken.

Ook is het van belang dat je het samen eens bent over de procedure van zo’n gesprek. Ik hoopte aanvankelijk een open discussie op argumenten te voeren, maar de tegenpartij vond argumenten helemaal niet belangrijk. Hun antwoorden beperkten zich dan ook vooral tot reacties als: “Dat antwoord is al zo oud als de wereld en slaat nergens op.” Kortom, het ging niet echt over de waarde van mijn redenering. Ik kon nog zo’n briljant verhaal ophangen, het zou niet aankomen.

En als laatste: De inhoud. Die komt helemaal niet aan bod, als gesprekspartners niet bereid zijn om te investeren in het gesprek, naar elkaar te luisteren en tot een oplossing te komen. Je hoort dan niet werkelijk wat er aan de andere kant wordt gezegd en bent alleen bezig je eigen mening op te dringen. Dat is geen gesprek, dat is tijdverspilling.

Door op deze manieren gesprekken aan te gaan, versterken we alleen ons eigen gevoel dat we gelijk hebben. Het lost niets op, het voegt niets toe en het leidt alleen tot verdere verwijdering tussen mensen en groepen. In een tijd waarin de verhoudingen vaak op scherp staan en mensen daar het slachtoffer van worden, zou het een goed idee zijn om aandacht te besteden aan constructieve communicatie.

En ja, ondanks al mijn kennis en ervaring op dit gebied, laat ik me soms toch verleiden om te beginnen met de inhoud, voordat ik heb gezorgd dat de ander die ook kan verstaan. Zoals gisteren. Op Twitter.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .